Vixilancia e sancións

Estes días estase a falar moito das sancións que o Concello vai a impoñer á cidadanía se non recolle os excrementos dos seus cans das vías e demais espazos públicos, e da vixilancia do cumprimento da devandita norma, que correrá a cargo dunha patrulla de Policía Local formada por catro axentes.

A estas alturas, ninguén, ou case, cuestiónase a necesidade de regular unha práctica que, por outro lado, forma parte do tema 1 do manual de civismo, e penso que non haberá tampouco moita xente que critique as sancións como medida última, se ben a contía destas -neste caso, entre 60 e 300 euros- xa é fariña doutro costal.

Pero tampouco vou afondar na cuestión económica, a pesar de que case sempre é a que máis "doe", senón que quero poñer o dedo na chaga no apartado referido a quen se vai encargar de asegurarse de que a cidadanía obedeza e, no caso contrario, poña a correspondente multa.
Catro axentes, dous de mañá e dous de tarde, serán os encargados de percorrerse todo o municipio á caza, en exclusiva, de caquitas e do dono ou dona infractores. E, pregúntome: Non lles parece, se o Concello realmente quere facer cumprir a norma, que unha patrulla é un tanto escasa? Pero, indo máis alá, cren que o Concello debe poñer a vixiar para sancionar catro axentes cando hai funcións que corresponden a Policía Local que non se están a desenvolver con eficacia?

Refírome, en concreto, á vixilancia e control do tráfico na entrada e saída dos centros escolares. Como é posible que se forme o caos que se forma todas as mañás no ámbito do Xulgado? Como é posible que hoxe -data na que escribo este artigo- non houbese axente ningún ás 09.30 na zona, cando, ademais, un tramo das rúas Coruñae Hospital están cortadas polas obras de Sol?

Organicemos mellor os medios de que dispoñemos e non lancemos propostas que, en si mesmas, non serán eficaces e, ademais, minguarán aínda máis os servizos que presta a Policía Local. Destinemos os limitados recursos humanos non só a sancionar e garantamos o cumprimento das tarefas que se lles teñen encomendadas. Con sentidiño.

Sin faldas y a lo loco

Ande yo caliente, ríase la gente. Esta frase, extraída del refranero español, explica a la perfección el derecho de cada persona a hacer y disponer de su vida  como le plazca, siempre y cuando no vulnere derechos ajenos a los suyos propios.

También se podría aplicar, y así lo venimos haciendo, a la forma que cada una o uno tiene de vestir, peinar y, en definitiva, de mostrarse al mundo. Y aquí precisamente es donde surge la polémica.

En estas fechas pasadas de fiestas y espectáculos televisivos navideños, se han reproducido algunas situaciones que, a pesar del paso de los años y los avances que, por suerte, se han producido en el ámbito de la igualdad en términos generales, se repiten una y otra vez y evento tras evento. Me refiero a la “manía” (por no llamarlo de otra forma mucho más ofensiva, pero tal vez más real) de mostrar la imagen de chicos tapados hasta las orejas, con chaqué, frac, esmoquin o traje de fiesta (más o menos hortera y con más o menos acierto) y de chicas rozando la total desnudez y generalmente luciendo ropa –por llamar a ese trozo de tela ínfimo de alguna forma- de escaso o pésimo gusto.

Y habrá quien diga, con cierta razón, que las mujeres somos libres de llevar lo que nos plazca y que precisamente estas críticas acerca del atuendo de las presentadoras, cantantes, bailarinas y demás protagonistas de estos espectáculos –no todas, eso también es cierto-, son más propias de las “cavernas” y que destilan un tufillo machista. Pero, claro, mis dudas acerca de estas afirmaciones que en ciertos casos puedo llegar incluso a entender, van más allá de lo considerado razonable cuando, en primer lugar, me extraña -y mucho- que la mayoría de estas mujeres hayan elegido ese atuendo, nada cómodo además y, por cierto, excesivamente fresco para lucirlo en pleno invierno. Por no hablar de la cosificación que se hace de la mujer, alentando –cuando no obligando “por contrato”- este tipo de “moda” que únicamente fomenta la imagen de objeto sexual  frente a la de profesionalidad y seriedad del hombre.

¿Qué pasaría si las mujeres pedimos que a partir de ahora la gala de Fin de Año la presente un apuesto caballero en pantaloncito corto y camiseta de tirantes? ¿O qué diríamos de forma mayoritaria si la totalidad de los cantantes se decantasen por realizar sus actuaciones públicas y televisivas luciendo únicamente un minúsculo tanga? ¿Qué pasaría si esto ocurriese? Supongo que cualquiera de estas opciones es inviable, entre otras razones –sin contar la obvia falta de buen gusto e idoneidad- porque la mayor parte de estos programas están dirigidos por hombres y buscan fundamentalmente el beneplácito masculino. Y, por desgracia, muchos hombres –y, lo que es peor, también algunas mujeres- todavía siguen aplaudiendo lo que sin duda es un tipo de discriminación machista.

Mercados, o futuro do que é noso

Cando unha ten a sorte (na actualidade, case o privilexio) de poder viaxar moi de cando en vez e coñecer diferentes lugares, decátase do que aprende no que se poderían definir como experiencias vitais de primeiro nivel. E tamén, e inevitablemente, xorden as comparacións sobre os respectivos modos de vida e sobre a forma en que en cada sitio se aproveitan, ou non, os recursos propios.

Isto vén ao caso porque recentemente regresaba a Lisboa, unha cidade que me marabilla e me ofrece experiencias e emocións novas cada vez que teño ocasión de visitala. Esta vez coñecín os seus mercados. Uns mercados, como o da Ribeira, que supoño que non partían da mellor das situacións, posto que en Lisboa, como en todas partes, as grandes superficies tamén inundaron a cidade.

Pois ben, a forma na que souberon combinar a venda de produtos frescos -cunha nave para froitas e verduras e outra para carne e peixe- coa de restauración, remodelando para iso as instalacións e adaptándoas ás necesidades e usos, fíxome pensar no que temos aquí: uns mercados que caen, cun número de operadores que decae cada ano e, en definitiva, cunhas perspectivas de futuro escasas ou directamente nulas.

Potenciar os nosos mercados e os nosos produtos é potenciar a nosa cidade. Por iso, debemos mirar arredor e ver que o que fixo Lisboa con éxito -e noutras moitas localidades, algunhas non tan afastadas- pode aplicarse en Ferrol, coas súas peculiaridades e cunhas necesidades propias que deberían priorizar a rehabilitación integral de todas as instalacións. A partir de aí, resulta fundamental que se potencie a venda de produtos frescos a través de iniciativas activas, de espazos dedicados á degustación gastronómica destes e mesmo de cursos de cociña mediante os cales se poida formar futuros restauradores especializados na elaboración de pratos cos devanditos produtos. Pero para que isto se converta nunha realidade, necesitamos unha administración que crea niso e, por desgracia, o PP, por moito que agora parchee, leva tres anos deixando morrer aos nosos mercados. Ao que é noso.

Artigo publicado na edición de Ferrol da Voz de Galicia o 13 de xaneiro de 2015

Machismo de base

Domingo. Pavillón da zona. Partido de categoría alevín de fútbol sala entre equipo feminino e equipo mixto. Resultado: Empate. Ata aquí, todo normal e típico para moitas familias dunha tarde calquera de fin de semana. O que no meu caso -mamá dun neno do mixto- rompe un pouco esa rutina é un feito xa constatado en anos anteriores, pero que en determinadas tempadas adquire dimensións moito máis evidentes: as compoñentes do equipo feminino superan en preto -ou sen preto- de tres anos aos do noso equipo -entre os que hai unha nena-.

Quede claro de antemán que utilizo este exemplo porque é o que tiven nesta ocasión diante, e quede claro tamén que nada teño en contra dese equipo nin de ningún outro. De feito, considérome unha convencida activista e defensora do deporte feminino.

E precisamente desta premisa parte a miña crítica principal. As cabezas pensantes que decidiron no seu día permitir que os equipos formados exclusivamente por nenas conten con deportistas maiores á súa categoría eran, supoño, homes. E imaxino, porque no caso contrario non tería lóxica, que o fixeron pensando que as mulleres -nenas, neste caso- temos menos destreza co balón ca eles, os homes. Ou sexa, que somos máis burras. Iso si, curiosamente, os equipos mixtos deben cumprir o requisito da categoría. Vamos, que neses casos pensarán que os nenos xa compensan a "inferioridade" das nenas. De chiste.

Ben, pois o que conseguiron é que as nenas -que se nos poñemos a buscar diferenzas, adoitan desenvolver antes que a maior parte dos nenos- teñan que enfrontarse a nenos aos que lles sacan de media unha cabeza e cunha madureza que se percibe na pista. Elas, supoño, aburriranse na maior parte dos casos, e eles -neste caso, cónstame- van "cagadiños" por xogar contra torres.

Se queremos conseguir a participación das nenas en todas as modalidades deportivas e que o fagan en condicións de igualdade, non tomemos decisións como esta, que ten unha orixe profundamente machista. Fagámolo con iniciativas realmente integradoras e fomentemos e potenciemos a súa participación como o que son, deportistas.

Obras son amores?

Escribo este artigo, entre outras razóns, porque dende sempre escribir me calmou a furia. Unha furia que crece día a día ante o que considero unha verdadeira chapuza e unha tomadura de pelo en toda regra.

Vivo en Ferrol, unha cidade que cada día que pasa perde poboación, industria e emprego, pero que gaña de forma case proporcional valos, máquinas escavadoras e sinais de "rúa cortada por obras".

En principio, a ninguén se lle ocorrería protestar porque un Concello decidise arranxar, urbanizar ou mellorar as rúas. O problema e a indignación prodúcense cando esas ganas de executar obras se concentran no mesmo momento e lévanse á práctica sen planificación ningunha, sen criterio e sen alternativa para peóns e para o tráfico rodado. Resultado? O caos total.

O Concello de Ferrol, historicamente endebedado e líder nestes últimos anos en recortes en políticas activas no ámbito do benestar e dos servizos públicos, decidiu gastar a nada desprezable cantidade de 1,2 millóns de euros -por certo, adxudicados a Tragsa a través dun procedemento, digamos, un tanto escuro-, aos que hai que sumar as partidas doutros proxectos independentes, para realizar estes traballos por toda canta rúa, beirarrúa e praza hai ao longo e ao largo da cidade. As rúas do Sol -ademais da reparación de diversos viais do centro-, Alegre, Igrexa, avenida do Rei, praza de Canido, rúa Río do Tronco, Irmandiños, zona do Cantón e así un longo etcétera, encóntranse a día de hoxe cortadas, semicortadas ou polo menos afectadas por este afán de deixar Ferrol "lustroso" para as eleccións municipais.

Porque creo que xa a ninguén se lle escapa que este desenfreo urbanizador non ten outro obxectivo que o electoralista. Iso si, moi mal pensado e deseñado porque o meu estado furibundo non é illado e dende logo non son a única en pensar que tempo tiveron os nosos responsables políticos locais do PP en máis de tres anos para facer todo o que queren resolver nun ano sen ningún "xeito".

E é que estou convencida de que se cada valo que hai en Ferrol se convertese nun posto de traballo, a cidade tería pleno emprego. Unha pena que non sexa así.

Publicado o 18 de decembro en La Voz de Galicia