Dedicacións en exclusiva

A repartición das dedicacións exclusivas/parciais no Concello de Ferrol é, por empregar un termo suave, surrealista. Talvez sexa porque o que está a ocorrer na  propia corporación tamén o provoque, porque o certo é que estamos ante unha situación inaudita, onde goberna un grupo con seis edís de FeC máis dous non adscritas e fronte a esta suma de oito sitúanse, nin máis nin menos, que 17 persoas pertencentes a catro partidos.

E, á xa difícil tarefa de gobernar con oito -quede dito de antemán que non defendo esta opción, como xa non o facía, polas dificultades que entrañaba, co pacto FecC /PSdeG sen incluír a un BNG que garantía o fatídico 13 que outorga a maioría en pleno-, algunhas e algúns decidiron complicar máis, se cabe, as cousas.

Resulta que agora debe dar máis traballo estar na oposición que no goberno, tal e como se deduce das dedicacións exclusivas aprobadas nun polémico pleno grazas a un pacto antinatura entre socialistas e populares. Así as cousas, as dedicacións exclusivas, isto é cobrar un soldo -non excesivamente elevado, certo é, pero polo menos digno- e cotizar, repartíronse de modo que grupos que actualmente teñen tres concelleiros contan con dúas exclusivas/parciais ou que, con once edís, cinco atópense nesta situación. E, mentres, o goberno de oito debe facer o seu traballo con catro, incluida a do alcalde.

Gustaríame entender cómo se pode desenvolver a tarefa de goberno, sobre todo nunha cidade como a nosa, cunhas necesidades moi especiais e urxentes, cando se ha de compatibilizar o traballo de concelleiro co que se teña máis aló da praza de Armas. Gustaríame entender como podemos dignificar a política se priman os intereses de quen fixo da mesma un modo de vida e, por tanto, ten funcionarizada a súa situación laboral nunha ou outra administración. En definitiva, gustaríame saber as razóns, máis aló do estritamente numérico, polas que a oposición cobra máis que o goberno, sexa da cor que sexa.

Porque, digo eu, para “tombar” a un goberno existen fórmulas legais, como a moción de censura, sen necesidade de “asfixiar” a un goberno que xa per se ten escasa maniobra de actuación –situación na que, efectivamente, o alcalde ten moita responsabilidade-. Salvo que esta segunda fórmula teña outro obxectivo que, me da, nada ten que ver con buscar solucións para que esta cidade avance.