Obras son amores?

Escribo este artigo, entre outras razóns, porque dende sempre escribir me calmou a furia. Unha furia que crece día a día ante o que considero unha verdadeira chapuza e unha tomadura de pelo en toda regra.

Vivo en Ferrol, unha cidade que cada día que pasa perde poboación, industria e emprego, pero que gaña de forma case proporcional valos, máquinas escavadoras e sinais de "rúa cortada por obras".

En principio, a ninguén se lle ocorrería protestar porque un Concello decidise arranxar, urbanizar ou mellorar as rúas. O problema e a indignación prodúcense cando esas ganas de executar obras se concentran no mesmo momento e lévanse á práctica sen planificación ningunha, sen criterio e sen alternativa para peóns e para o tráfico rodado. Resultado? O caos total.

O Concello de Ferrol, historicamente endebedado e líder nestes últimos anos en recortes en políticas activas no ámbito do benestar e dos servizos públicos, decidiu gastar a nada desprezable cantidade de 1,2 millóns de euros -por certo, adxudicados a Tragsa a través dun procedemento, digamos, un tanto escuro-, aos que hai que sumar as partidas doutros proxectos independentes, para realizar estes traballos por toda canta rúa, beirarrúa e praza hai ao longo e ao largo da cidade. As rúas do Sol -ademais da reparación de diversos viais do centro-, Alegre, Igrexa, avenida do Rei, praza de Canido, rúa Río do Tronco, Irmandiños, zona do Cantón e así un longo etcétera, encóntranse a día de hoxe cortadas, semicortadas ou polo menos afectadas por este afán de deixar Ferrol "lustroso" para as eleccións municipais.

Porque creo que xa a ninguén se lle escapa que este desenfreo urbanizador non ten outro obxectivo que o electoralista. Iso si, moi mal pensado e deseñado porque o meu estado furibundo non é illado e dende logo non son a única en pensar que tempo tiveron os nosos responsables políticos locais do PP en máis de tres anos para facer todo o que queren resolver nun ano sen ningún "xeito".

E é que estou convencida de que se cada valo que hai en Ferrol se convertese nun posto de traballo, a cidade tería pleno emprego. Unha pena que non sexa así.

Publicado o 18 de decembro en La Voz de Galicia

Violencia de xénero. Dez anos despois

Dez anos transcorreron dende que un Goberno socialista, cun presidente que cría firmemente na igualdade como José Luis Rodríguez Zapatero, aprobase unha Lei Integral contra a Violencia de Xénero que supuxo un fito na loita contra unha das principais eivas da nosa sociedade actual consecuencia do machismo máis extremo. Dez anos pasaron xa para unha lei que as mulleres clamabamos a berros e que non só tivo un recoñecemento expreso no noso territorio, senón que recentemente foi premiada polas institucións ONU Mulleres, World Future Council e a Unión Interparlamentaria.

Dez anos. Unha década marcada por uns primeiros tempos nos que esta norma, que afronta a violencia contra as mulleres dunha forma integral e, en consecuencia, afonda en aspectos vitais como a educación, prevención, protección e asistencia ás vítimas, recibiu o impulso necesario para botar a andar, e unha segunda etapa, esta última, na que os Gobernos do Partido Popular, empeñados en meter as tesoiras en todo o que soe a igualdade de dereitos e a estado de benestar, paralizaron o desenvolvemento e aplicación desta lei e, no caso de Galicia, fixeron o propio coa que aprobada polo Bipartito en 2007.

Porque, non nos enganemos. Para que unha lei funcione fai falta crer nela e, polo tanto, dotala de fondos económicos para poder desenvolvela. E o Partido Popular veu demostrando ao longo destes anos de goberno que a aplicación da devandita lei non é un asunto do seu máximo interese, deixando en "números vermellos" dende 2011 as partidas presupostarias dedicadas non só ás políticas de igualdade, senón de forma concreta, á loita contra a violencia de xénero nas súas diferentes vertentes.

Por non falar das consecuencias que terá a posta en marcha en cuestión de meses a denominada Reforma Local, que supoñerá un revés sen precedentes aos servizos sociais e, de forma especialmente destacada, aos Centros de Información á Muller, en moitas ocasións os primeiros lugares de atención e asistencia a vítimas.

A realidade está aí. Segundo os últimos datos facilitados polo propio Ministerio, no que vai de ano un total de 45 mulleres foron asasinadas a mans das súas parellas ou ex parellas, e destas, un 70% non presentara denuncia previa. O caso de Galicia é especialmente preocupante, xa que con seis mulleres asasinadas ata o momento, ocupa o terrible terceiro posto no conxunto do Estado en número de vítimas.

É evidente que ningunha lei é perfecta e tamén o é que en dez anos a nosa sociedade ten mudado, en boa medida debido ao retroceso ideolóxico promulgado e defendido a capa e espada por un Partido Popular tremendamente conservador, retrógrado e machista. É evidente que a irrupción de novas tecnoloxías e sobre todo, das redes sociais, influíron de forma notable en novas formas de acoso, ameazas e, en definitiva, de exercer a violencia contra as mulleres, e tamén o é que hai que prestar especial atención a estes casos.

Por todo iso, agora máis que nunca debemos esixir ás administracións tolerancia cero fronte á violencia de xénero. Unha tolerancia cero que debe empezar por dotar de fondos a esta lei para poder desenvolvela como corresponde e como precisan estes novos tempos. Porque, como berramos neste 25 de novembro, dez anos despois, o machismo segue matando.

http://praza.gal/opinion/2168/violencia-de-xenero-dez-anos-despois/

Aspaneps ou a loita contra a agonía

Que os recortes feriron case de morte o Estado do Benestar é unha obviedade, pero non por repetilo moitas veces deixa de supoñer un drama. E cando ese drama ten como protagonistas aos colectivos e sectores máis desfavorecidos, a magnitude deste sobe varios chanzos e alcanza cotas de verdadeira alarma social.

Aspaneps, un referente en Ferrolterra dende os 80 nos programas de intervención familiar, saúde mental infantil e inserción sociolaboral para persoas con discapacidade, agoniza dende hai varios anos. Os mesmos que outros teñen o poder e, polo tanto, as tesoiras nas mans para cortar polo san todo aquilo que lles molesta coa tan manida e xa pouco crible escusa da crise económica.

Primeiro foi o cambio da Xunta o que se saldou, alá por 2009 e cun flamante Feijóo nomeado presidente, cun importante recorte, e un par de anos despois, o PP coa súa maioría absoluta tamén no Concello e no Goberno de España, deron o machadazo pode que mortal a uns servizos sociais consolidados durante a etapa socialista e, en concreto, a esta entidade. Unha entidade que, non nos esquezamos, está a realizar un encomiable labor que sería propia dunha administración pública que non asume estas tarefas pero decidiu delegalas a través dun convenio asinado dende 1991 pola Área Sanitaria de Ferrol coa devandita asociación para o desenvolvemento de programas como o de saúde mental.

Polo tanto, as administracións deben acatar a súa responsabilidade e financiar como corresponde a unha entidade que realizou 4.504 consultas só no ano 2013. Por certo, intervencións que se seguen levando a cabo con normalidade porque Aspaneps conta cun grupo de profesionais que, conscientes do labor que desenvolven e cunha clara vocación de servizo cara aos colectivos cos que traballan, nun primeiro momento pactaron un ERE que se aplicou durante un ano e agora reducíronse o salario un 25% para que, de momento, a entidade non bote o peche definitivo.

Non consintamos un golpe máis aos servizos sociais e aos sectores máis vulnerables. Non permitamos que o PP campe ás súas anchas e se cargue todo aquilo polo que outras e outras se deixaron a pel. Apoiemos a loita de quen traballa para conseguir unha sociedade máis xusta e igualitaria. Empezando pola infancia.

Publicado en La Voz de Galicia o 5 de novembro de 2014

Sobre cremalleiras

Milito nun partido que, se de algo pode presumir, é de ter sido sempre abandeirado na loita polos dereitos e liberdades das persoas. O Partido Socialista, firme defensor da igualdade entre homes e mulleres, promoveu e desenvolveu durante os seus gobernos políticas dirixidas a alcanzar a devandita igualdade efectiva en toda a sociedade e, noutros momentos, impulsou propostas e normas internas para lograr que as mulleres teñamos máis presenza nos órganos de decisión polo menos dentro do propio partido.

Unha destas é a aprobación na última Conferencia Política das chamadas "listas cremalleira", unha fórmula que consiste en alternar home-muller ou muller-home co obxectivo principal de garantir que as mulleres, as grandes prexudicadas mesmo na paridade que marca a lei, teñamos a nosa presenza asegurada nos primeiros postos das candidaturas, mesmo naqueles municipios onde a política adoita ser aínda considerada "cousa de homes".

Porque o caso da agrupación da que formo parte, a de Ferrol, non é, por desgracia, o predominante. As mulleres do Partido Socialista deste municipio podemos sentirnos orgullosas de ter alcanzado cotas de poder reservadas antano para os homes e, de feito, a maior parte de postos orgánicos e institucionais nos diferentes ámbitos territoriais pertencen na actualidade a mulleres, comezando pola propia dirección da agrupación.

A consecución destes niveis de presenza política das mulleres así como o seu mantemento -en moitas ocasións, máis complicado que chegar ao propio posto- son, pois, os nosos obxectivos a curto e medio prazo porque só así poderemos superar o chamado "teito de cristal" e participar en situación de igualdade plena cos homes.

Este mesmo obxectivo é compartido por todos os compañeiros dirixentes das agrupacións, comezando por Ferrolterra, unha bisbarra que ao longo da historia foi referente na defensa e loita polos dereitos dos traballadores e traballadoras, dos homes e mulleres. E nesta nova etapa, aínda coas dificultades que haberá nalgúns municipios pero cunha gran dose de esforzo, non me cabe dúbida de que nas eleccións municipais tamén seremos un exemplo a seguir. Un exemplo para todos os partidos porque somos nós, as persoas que formamos parte das diferentes formacións políticas, as que primeiro debemos levar á práctica estes principios dirixidos a acadar a igualdade efectiva. Ou é que non se di que o camiño se constrúe andando?

Publicado en La Voz de Galicia en octubre de 2014

Empoderar as mulleres rurais

15 de outubro, Día das Mulleres Rurais

A existencia do machismo e o patriarcado como modo de organización social son, por desgracia, dúas afirmacións obvias en moitos países do mundo e España non é allea a esta realidade. Se nos centramos en Galicia, os datos non difiren moito do resto do Estado, pero si a nosa comunidade presenta unha serie de características propias que lle fan merecedora dunha análise independente.

Hoxe, día 15 de outubro, celebramos o Día das Mulleres Rurais, unha data que en Galicia non nos debe deixar indiferentes precisamente pola súa propia idiosincrasia. Se ben é certo que nas últimas décadas moitas persoas e familias ao completo abandonaron os seus pobos e aldeas de orixe para probar fortuna nas zonas urbanas -entre elas, como é lóxico, tamén un número importante de mulleres-, non é menos certo que o rural segue constituíndo unha parte fundamental da sociedade e mesmo da economía galegas.

E que papel xogan as mulleres rurais en Galicia? Pois, dende sempre, o de muller traballadora na terra e na súa casa, o de nai e coidadora das súas fillas e fillos e persoas maiores e/ou dependentes -cántas mulleres pasaron e pasan meses e meses soas á fronte dos fogares familiares en vilas mariñeiras e viliñas mentres os seus maridos están embarcados ou traballando fóra- e, en ocasións, o de administradora da economía doméstica.

Pero o que podería parecer unha estrutura matriarcal, realmente queda en nada, xa que as mulleres rurais padecen de forma especial o machismo, porque á dominación habitual dos homes, se suma a carga de responsabilidades e a invisibilidade das mulleres que viven nas zonas rurais galegas.

Por iso, o empoderamento destas mulleres e as medidas en favor da igualdade que se promovan dende as diferentes administracións deben ser prioritarias, algo que non está a acontecer na actualidade, cun PP empecinado en recortar en servizos que teñen unha incidencia especialmente negativa no rural galego. E estas políticas en prol da igualdade no eido rural deben ter en conta estes factores diferenciáis. Porque as mulleres rurais galegas, ademais, foron e son un valor específico e determinante no que é a nosa terra, no que é Galicia.

http://praza.gal/opinion/2093/empoderarnas-mulleres-rurais/