Mozas e o dereito ao aborto

Dende que Mariano Rajoy, a finais do pasado mes de setembro, anunciou a retirada da reforma da coñecida como Lei do Aborto (tamén denominada contrarreforma do malogrado Gallardón, que durou o mesmo que este proxecto de modificación da norma de 2010), o movemento feminista se mantén en permanente estado de alarma e alerta posto que foron moitas e constantes as ameazas, tanto por parte do propio presidente do Goberno como dalgúns dos seus ministros, acerca da intención de modificar certos artigos desta Lei de Saúde Sexual e Reprodutiva e da IVE.

A última, a realizada polo novo ministro de Igualdade, Alfonso Alonso, asegurando que o Goberno reformará de "forma inmediata" (fálase mesmo deste mes de febreiro) o artigo referido ás mozas de 16 e 17 anos, alegando como argumento para xustificar esta decisión unha falsa realidade: a de que as rapazas abortan como método anticonceptivo e que non falan coas súas familias.

Os datos están aí. Segundo o informe da Asociación de Clínicas IVE (ACAI), xa coa Lei de 2010 en funcionamento, das mulleres que abortaron nos seus centros, só 1.186 eran menores de  anos e, destas, soamente non puideron informar aos seus titores 151. E isto que significa? Pois que só un 10% das mozas de 16 e 17 anos que interromperon voluntariamente o seu embarazo -ou un 0,41 do total de mulleres que o fixeron- non levaron a cabo ese trámite. E a tendencia e porcentaxes son os mesmos se tomamos como referencia os últimos datos coñecidos, tamén facilitados por ACAI, sobre número de abortos efectuados nestas clínicas entre os meses de xaneiro e setembro de 2014.

Pero, é que ademais, o Goberno, concretamente o Partido Popular, está a manipular a propia Lei; unha lei que respecta o dereito das mulleres mozas a decidir e que tamén obriga a informar as súas familias, agás que se produzan unha serie de situacións perfectamente especificadas na propia norma. Porque, quen se pode opoñer a que unha rapaza de 16 ou 17 anos non informe a súa nai, pai ou titores legais cando facelo lle pode supoñer "un conflito grave, manifestado no perigo certo de violencia intrafamiliar, ameazas, coaccións, malos tratos, ou se produza unha situación de desarraigamento ou desamparo"? Ninguén no seu san xuízo, non lles parece?

Pois isto mesmo, e de forma literal, é o que di o artigo 13 da Lei de Saúde Sexual e Reprodutiva e da IVE de 2010. Un artigo que se está a utilizar de forma torticeira para recuperar un puñado de votos -algúns dese arco ultraconservador que o PP pensa que perdeu ao retirar a súa contrarreforma- a costa de controlar a vida das mulleres, neste caso as máis novas, expoñéndoas a abortos clandestinos

e desprotexéndoas en situacións de extrema gravidade.

Polo tanto, e tendo en conta, ademais, que este debate xa se produciu durante a tramitación parlamentaria da Lei e se pechou cun acordo, este artigo non debe modificar nin unha coma.
E se queremos previr e evitar que novos e maiores se vexan ante a difícil decisión de interromper voluntariamente o seu embarazo, desenvolvan, señoras e señores do PP, a Lei de 2010 e garantan o seu total cumprimento. Porque unha das mellores virtudes que ten esta norma é, precisamente, que garante o dereito á educación e á saúde sexual e só así, cunha educación sexual axeitada e coa mellora no acceso aos métodos anticonceptivos, poderemos previr de forma máis efectiva, especialmente en persoas novas, as infeccións de transmisión sexual, os embarazos non desexados e, en consecuencia, os abortos.

http://praza.gal/opinion/2298/mozas-e-o-dereito-ao-aborto/

Vixilancia e sancións

Estes días estase a falar moito das sancións que o Concello vai a impoñer á cidadanía se non recolle os excrementos dos seus cans das vías e demais espazos públicos, e da vixilancia do cumprimento da devandita norma, que correrá a cargo dunha patrulla de Policía Local formada por catro axentes.

A estas alturas, ninguén, ou case, cuestiónase a necesidade de regular unha práctica que, por outro lado, forma parte do tema 1 do manual de civismo, e penso que non haberá tampouco moita xente que critique as sancións como medida última, se ben a contía destas -neste caso, entre 60 e 300 euros- xa é fariña doutro costal.

Pero tampouco vou afondar na cuestión económica, a pesar de que case sempre é a que máis "doe", senón que quero poñer o dedo na chaga no apartado referido a quen se vai encargar de asegurarse de que a cidadanía obedeza e, no caso contrario, poña a correspondente multa.
Catro axentes, dous de mañá e dous de tarde, serán os encargados de percorrerse todo o municipio á caza, en exclusiva, de caquitas e do dono ou dona infractores. E, pregúntome: Non lles parece, se o Concello realmente quere facer cumprir a norma, que unha patrulla é un tanto escasa? Pero, indo máis alá, cren que o Concello debe poñer a vixiar para sancionar catro axentes cando hai funcións que corresponden a Policía Local que non se están a desenvolver con eficacia?

Refírome, en concreto, á vixilancia e control do tráfico na entrada e saída dos centros escolares. Como é posible que se forme o caos que se forma todas as mañás no ámbito do Xulgado? Como é posible que hoxe -data na que escribo este artigo- non houbese axente ningún ás 09.30 na zona, cando, ademais, un tramo das rúas Coruñae Hospital están cortadas polas obras de Sol?

Organicemos mellor os medios de que dispoñemos e non lancemos propostas que, en si mesmas, non serán eficaces e, ademais, minguarán aínda máis os servizos que presta a Policía Local. Destinemos os limitados recursos humanos non só a sancionar e garantamos o cumprimento das tarefas que se lles teñen encomendadas. Con sentidiño.

Sin faldas y a lo loco

Ande yo caliente, ríase la gente. Esta frase, extraída del refranero español, explica a la perfección el derecho de cada persona a hacer y disponer de su vida  como le plazca, siempre y cuando no vulnere derechos ajenos a los suyos propios.

También se podría aplicar, y así lo venimos haciendo, a la forma que cada una o uno tiene de vestir, peinar y, en definitiva, de mostrarse al mundo. Y aquí precisamente es donde surge la polémica.

En estas fechas pasadas de fiestas y espectáculos televisivos navideños, se han reproducido algunas situaciones que, a pesar del paso de los años y los avances que, por suerte, se han producido en el ámbito de la igualdad en términos generales, se repiten una y otra vez y evento tras evento. Me refiero a la “manía” (por no llamarlo de otra forma mucho más ofensiva, pero tal vez más real) de mostrar la imagen de chicos tapados hasta las orejas, con chaqué, frac, esmoquin o traje de fiesta (más o menos hortera y con más o menos acierto) y de chicas rozando la total desnudez y generalmente luciendo ropa –por llamar a ese trozo de tela ínfimo de alguna forma- de escaso o pésimo gusto.

Y habrá quien diga, con cierta razón, que las mujeres somos libres de llevar lo que nos plazca y que precisamente estas críticas acerca del atuendo de las presentadoras, cantantes, bailarinas y demás protagonistas de estos espectáculos –no todas, eso también es cierto-, son más propias de las “cavernas” y que destilan un tufillo machista. Pero, claro, mis dudas acerca de estas afirmaciones que en ciertos casos puedo llegar incluso a entender, van más allá de lo considerado razonable cuando, en primer lugar, me extraña -y mucho- que la mayoría de estas mujeres hayan elegido ese atuendo, nada cómodo además y, por cierto, excesivamente fresco para lucirlo en pleno invierno. Por no hablar de la cosificación que se hace de la mujer, alentando –cuando no obligando “por contrato”- este tipo de “moda” que únicamente fomenta la imagen de objeto sexual  frente a la de profesionalidad y seriedad del hombre.

¿Qué pasaría si las mujeres pedimos que a partir de ahora la gala de Fin de Año la presente un apuesto caballero en pantaloncito corto y camiseta de tirantes? ¿O qué diríamos de forma mayoritaria si la totalidad de los cantantes se decantasen por realizar sus actuaciones públicas y televisivas luciendo únicamente un minúsculo tanga? ¿Qué pasaría si esto ocurriese? Supongo que cualquiera de estas opciones es inviable, entre otras razones –sin contar la obvia falta de buen gusto e idoneidad- porque la mayor parte de estos programas están dirigidos por hombres y buscan fundamentalmente el beneplácito masculino. Y, por desgracia, muchos hombres –y, lo que es peor, también algunas mujeres- todavía siguen aplaudiendo lo que sin duda es un tipo de discriminación machista.

Mercados, o futuro do que é noso

Cando unha ten a sorte (na actualidade, case o privilexio) de poder viaxar moi de cando en vez e coñecer diferentes lugares, decátase do que aprende no que se poderían definir como experiencias vitais de primeiro nivel. E tamén, e inevitablemente, xorden as comparacións sobre os respectivos modos de vida e sobre a forma en que en cada sitio se aproveitan, ou non, os recursos propios.

Isto vén ao caso porque recentemente regresaba a Lisboa, unha cidade que me marabilla e me ofrece experiencias e emocións novas cada vez que teño ocasión de visitala. Esta vez coñecín os seus mercados. Uns mercados, como o da Ribeira, que supoño que non partían da mellor das situacións, posto que en Lisboa, como en todas partes, as grandes superficies tamén inundaron a cidade.

Pois ben, a forma na que souberon combinar a venda de produtos frescos -cunha nave para froitas e verduras e outra para carne e peixe- coa de restauración, remodelando para iso as instalacións e adaptándoas ás necesidades e usos, fíxome pensar no que temos aquí: uns mercados que caen, cun número de operadores que decae cada ano e, en definitiva, cunhas perspectivas de futuro escasas ou directamente nulas.

Potenciar os nosos mercados e os nosos produtos é potenciar a nosa cidade. Por iso, debemos mirar arredor e ver que o que fixo Lisboa con éxito -e noutras moitas localidades, algunhas non tan afastadas- pode aplicarse en Ferrol, coas súas peculiaridades e cunhas necesidades propias que deberían priorizar a rehabilitación integral de todas as instalacións. A partir de aí, resulta fundamental que se potencie a venda de produtos frescos a través de iniciativas activas, de espazos dedicados á degustación gastronómica destes e mesmo de cursos de cociña mediante os cales se poida formar futuros restauradores especializados na elaboración de pratos cos devanditos produtos. Pero para que isto se converta nunha realidade, necesitamos unha administración que crea niso e, por desgracia, o PP, por moito que agora parchee, leva tres anos deixando morrer aos nosos mercados. Ao que é noso.

Artigo publicado na edición de Ferrol da Voz de Galicia o 13 de xaneiro de 2015