Translate

martes, 19 de abril de 2016

Cidadás de segunda

Leo con certo estupor unha noticia na que se informa de que o Sergas xa non pide a proba da toxoplasmose ás mulleres embarazadas. E digo estupor porque precisamente nos meus dous embarazos os resultados da devandita proba condicionaron en boa medida o meu “benestar”, polo menos no relativo ao gastronómico e dixestivo. Ou dito doutro xeito, que os dous negativos das análises impediron que durante 18 meses (nove por cada xestación) puidese inxerir alimentos como o xamón serrano, o chourizo ou a carne pouco feita, o que para min supuxo un verdadeiro calvario -tanto, que supliquei ao pai do meu primeiro fillo mentres estaba de parto que baixase á cafetería a por un bocadillo de xamón serrano para celebrar o nacemento como correspondía-.
Ben, deixando a un lado esta consideración persoal que pode parecer un tanto cómica ou mesmo superficial, parece que neste caso a razón que se esgrime non é de carácter ideolóxico nin económico, pero o certo é que a medida -que, por outra banda, non se aplica de momento en todo o territorio galego- vén sumarse a outras anteriores que si o son. Porque os e as que din defender ás mulleres que desexan ser nais -si, falo do Partido Popular- quedan niso, en palabrería.
Exemplo. Como moitas mulleres, parín en 2004 no entón denominado Arquitecto Marcide de Ferrol sen epidural porque o Goberno do PP da Xunta, non achegaba fondos para contratar anestesistas, e tivo que ser o Bipartito o que, un ano máis tarde, deu resposta a esta demanda.
Exemplo. Aquelas mulleres que, desexando ser nais, vense obrigadas a abortar por razóns médicas no segundo trimestre de embarazo, polo menos en Ferrol e A Coruña, son sometidas á indución ao parto nunhas condicións que non se axustan ao que marcan os protocolos internacionais. Ademais, as que, ofrecendo o Sergas esa opción, deciden abortar en Madrid, atópanse co problema de que teñen que abonar boa parte dos custos da viaxe. Desde logo, non son as mellores políticas para fomentar a natalidade e animar ás mulleres, que en ocasións teñen que recibir atención psicolóxica por estes abortos
Exemplo. O PP, con Gobernos con maioría absoluta en Madrid e Galicia, decide eliminar da carteira servizos comúns do Sistema Nacional de Saúde o financiamento dos tratamentos de fertilidade e de inseminación artificial ás mulleres que, paradoxalmente, poderían precisar en maior medida devanditos tratamentos: mulleres lesbianas, soas e maiores de 40 anos.
Son unicamente tres exemplos, pero suficientemente significativos. O Partido Popular non só decidiu manter unha pugna contra aquelas mulleres que, exercendo o seu dereito para decidir, non queren ser nais, senón que tamén o fai contra as que queren selo. Porque detrás destas medidas e recortes subxace unha idea interiorizada para un amplo sector do PP: a de considerar ás mulleres cidadás de segunda.

Así que pouco ou nada avanzaremos en dereitos tan básicos como o de saúde se mantemos nas institucións a quen non só non cren nunha sanidade pública, universal e gratuíta, senón que tampouco cren na igualdade entre homes e mulleres.

Ningún comentario:

Publicar un comentario