Formei parte da Comisión
Executiva de José Ramón Gómez Besteiro. Durante dous anos e medio, tiven a
oportunidade e a sorte de traballar á beira de quen foi o primeiro secretario
xeral do PSdeG saído dun proceso de Primarias. “Son fillo das Primarias”, dicía
el sempre que se cuestionaba -e foron moitas- a súa representatividade e
lexitimidade ou cada vez que se poñía en dúbida o seu modo de facer as cousas.
Fundamentalmente nos últimos tempos, a presión foise incrementado ata facerse
insoportable e insustentable e, empuxado polas imputacións dunha xuíza convertida na raíña das casualidades e
de marcar os tempos políticos -de forma moi especial os do Partido Socialista-,
Besteiro decidiu abandonar.
Non vou ocultar a miña tristeza e
desilusión ante o ocorrido. José Ramón Gómez Besteiro non só era o mellor
candidato que tiña este partido para acabar cun Goberno terrible para Galicia
como está a ser nestes últimos anos o do Partido Popular, senón que ademais foi vítima das consecuencias dunha cuestionable decisión xudicial e, o que é
peor, dun cainismo que nestas semanas rezumaba un fedor putrefacto.
Tampouco serei eu quen se erixa
na avogada defensora da inocencia do que foi o meu, o noso secretario xeral. Pero
si direi que se houbo unha cualidade que me resultou destacable de Besteiro ao
longo destes anos, ademais da súa capacidade de diálogo, humildade e confianza
na súa xente, é a honestidade. Ata entón, non coñecera a ninguén que realmente
tomase decisións -algunhas delas especialmente duras- pensando única e
exclusivamente no partido e, de forma moi especial, na militancia. Unha
militancia usada torticeramente en diversas ocasións por outras persoas para
aferrarse aos seus cargos. Nin presidente da Deputación, nin Senado -co que
sabemos que isto implica-, nin candidato á Xunta, nin secretario xeral do
PSdeG… Besteiro, que o podía ter todo, converteuse nun afiliado máis por
responsabilidade, respecto e entrega ao partido.
Pero, como se adoita dicir, a
vida continúa. Sen deixar de confiar na xustiza, o presente, e parece que tamén
o futuro, do PSdeG teñen nome de muller. Porque, se algo bo ten esta situación,
é que quen tomou as rendas do partido é unha persoa que neste tempo gañouse o
posto que agora Ferraz outorgoulle.
Traballadora, comprometida,
feminista, dialogante ata a extenuación, leal, formada e capaz, Pilar Cancela
representa á perfección esa imaxe de “nova política” que necesita nestes
momentos o PSdeG. Cunha naturalidade innata e un discurso socialista propio sen
esas frases enlatadas que usan algúns dos que fixeron da política o seu modo de
vida, Cancela ten por diante uns retos complicados, sobre todo polas frontes
abertas dentro do partido, pero non imposibles.
Como dicimos por estas terras, os
tempos son chegados. Se queremos un PSdeG forte con vistas a liderar un Goberno
de cambio na Xunta, debemos unirnos e apoiar a quen ten a responsabilidade e
capacidade de facelo: Pilar Cancela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario