Azul e rosa. Coches e cociniñas.
Fútbol e ballet. Estes son só algúns exemplos do que historicamente se
considerou de nenos e de nenas, os chamados estereotipos. Uns estereotipos que
pouca importancia terían se non fose pola desigualdade que se deriva de cada un
destes conceptos.
É dicir, a nena vestida de rosa,
xogando ás cocinitas e acudindo a clases de ballet fronte ao neno de azul,
tirado polo chan cun coche de carreiras e dando patadas nos seus intres libres
a un balón. Ou, o que é o mesmo, a calidez, a fraxilidade e a submisión fronte
á dureza, a fortaleza, a independencia e a competitividade. A inferioridade
fronte á superioridade. A muller fronte ao home. A desigualdade máxima.
Talvez estas comparacións
resulten un pouco extremas, pero os adxectivos anteriormente mencionados -e outros moitos- son os que nos van
separando desde a infancia e vannos facendo non só diferentes -que o somos-,
senón desiguais. E da desigualdade estrutural proveñen condutas sexistas,
discriminatorias e agresivas. Por iso, a educación resulta fundamental e,
dentro ela, a ruptura deses roles asociados a un ou outro xénero.
E igual que nos últimos tempos
sorprendeume -gratamente- atopar algúns catálogos de xoguetes nos que aparecen
nenos xogando con bebés e nenas facendo construcións, ou ver como cada vez máis
nenos utilizan a cor rosa nos seus equipamentos de fútbol -deporte no que na
actualidade hai maior presenza feminina-, o sentimento é o contrario cando constato
que a publicidade e o deporte, por seguir con estes exemplos, seguen sendo en
termos xerais escandalosamente machistas.
E machista e claramente
discriminatorio é o que sucedeu nun centro escolar de Ribadeo, o CEIP Gregorio
Sanz, onde o profesorado inicialmente pretendía que os nenos acudisen o día da
festa de Entroido disfrazados de xogadores de baloncesto e as nenas de
animadoras. A pesar da rectificación motivada ao parecer pola queixa dalgunhas
nais e pais, o certo é que resulta como mínimo preocupante que un claustro dun
colexio público tome unha decisión destas características sen atisbar nin un
mínimo de desigualdade na mesma. Non perciben un claro tufo machista ao pedir
que os nenos acudan a clase vestidos de deportistas e ás nenas de animadoras, é
dicir, que promovan a superioridade deles fronte á submisión delas? Non se dan conta de que trasladar esa mensaxe
ao alumnado é todo o contrario á formación e educación en igualdade?
É evidente que a resposta a estas
preguntas é non e, por tanto, debemos esixir a quen corresponde, é dicir, ás
administracións públicas e, dunha forma especial, a quen ten as competencias
fundamentais, isto é, a Xunta, que incida na educación, tanto a nivel do
alumnado como do profesorado. É evidente que nos últimos anos déronse
significativos e preocupantes pasos atrás en igualdade. Os estudos realizados
por diferentes institucións e organismos están a constatar un repunte do
machismo desde idades moi temperás, co que leva: abusos e violencia psíquica e
física.
Os recortes económicos e
ideolóxicos do PP, tanto no Goberno de España como en Galicia, foron letais
para a educación, un dos alicerces fundamentais sobre os que se ten que asentar
a igualdade entre homes e mulleres. Por tanto, parece clave a existencia dun
goberno de progreso que teña na igualdade uno dos seus compromisos fundamentais
e que estea disposto a activar todos os recursos e medidas necesarios para
poder alcanzar este obxectivo, comezando pola formación non só de nenos e
nenas, senón tamén de quen se encarga da súa educación.
Ningún comentario:
Publicar un comentario